Was ik maar een muis

De voorstelling

Niels Boutsen, beter bekend onder de artiestennaam Stoomboot, werkte twee jaar lang als muzikant in begeleidingscentrum De Rotonda, een opvang- en begeleidingscentrum voor tienermeisjes in Leuven. Hij spoelde er onvoorbereid aan. Zonder voorkennis, ervaring of opleiding. Hij is geen psycholoog, geen jeugdrechter, geen begeleider, maar gewoon, net zoals iedereen in de jeugdhulp, een mens. Een mens die piano wilde leren spelen. 

Net daarom waren de bewoonsters van De Rotonda bereid om Niels te vertrouwen. Ze schoven naast Niels aan achter de piano en schreven samen met hem liedjes. Over banale dingen, over hun leven in het centrum, maar ook over de situaties die ervoor zorgden dat ze de jeugdhulp nodig hadden.

'Was ik maar een muis' is een pakkende voorstelling waarin Niels die liedjes brengt en de verhalen vertelt die hij hoorde toen hij elke woensdag achter de piano zat in De Rotonda. De voorstelling nodigt uit om de jeugdhulp te zien door zijn bril en mee te beleven hoe zijn kijk op de wereld veranderde door zijn interacties met de bewoonsters. Hij oordeelt of veroordeelt niet – hij beschrijft. En dankzij die open blik worden taboes doorbroken en krijg je een eerlijke blik in de al te vaak gesloten wereld van de jeugdhulp.

De podcast

Niels maakte ook een podcast over de jeugdhulp die nog dieper graaft dan de voorstelling. Sleutelfiguren uit de jeugdhulp (de rechtbank, de politie, het CLB, het JAC, psychologen en psychiaters en ervaringsdeskundigen) komen in de voorstelling onrechtstreeks aan bod, terwijl ze essentieel zijn om de wereld van de jeugdhulp te begrijpen. 

In de podcast gaat Niels in gesprek met deze sleutelfiguren om een licht te werpen op een wereld die nog te veel in het duister opereert. Want het verhaal van jongeren in leefgroepen is een verhaal over ons allemaal: hoe wij als maatschappij omgaan met mensen die (even) buiten de lijnen kleuren.  

Het debat 

De jeugdhulp verdient een gesprek. Na elke voorstelling volgt er een debat met een moderator, het publiek, Niels en figuren uit de lokale jeugdhulp. Vragen mogen tijdens de voorstelling opborrelen, maar kunnen ook op voorhand ingestuurd worden naar muis@stoomboot.be. Vragen worden sowieso behandeld door de moderatoren van dienst (Joris Hessels, Jan Hautekiet of Annelies Moons). 

Het lessenpakket 

'Was ik maar een muis' is ook een schoolvoorstelling. Studenten worden voorbereid met een lessenpakket waarin de jeugdhulp op tien verschillende manieren wordt benaderd. Ze worden aangezet om na te denken over de jeugdhulp en vragen te formuleren die in het debat na de voorstelling aan bod zullen komen. 

Quotes over het project

"Als Kinderrechtencommissaris ben ik heel blij met deze voorstelling. Het is zo belangrijk dat de verhalen van jongeren uit de jeugdzorg gehoord worden door een breed publiek. De manier waarop jongeren zelf hun stem konden laten horen bij het tot stand komen van de voorstelling, is een prachtig voorbeeld van participatie." 

" 'Er is geen tijd', horen we in de voorstelling. Ook wij zien dat vaak: jongeren én begeleiders die gefrustreerd raken omdat de tijd ontbreekt. Tijd voor om de jongeren naar een hobby te brengen, tijd om hen een bezoek aan broer of zus te laten brengen, tijd om een luisterend oor te bieden. Juist dat waardevolle, zeldzame goed gat Niels Boutsen deze jongeren: tijd. Tijd geven zonder iets terug te verwachten, er gewoon zijn. Wat de jongeren laten horen als ze de tijd krijgen, is heel bijzonder. Ik raad iedereen aan om er tijd voor te maken."

"De verhalen in de voorstelling raken. Omdat ze niet altijd een fraai beeld schetsen van hoe we als maatschappij omgaan met jongeren die buiten de lijntjes kleuren. Jongeren die soms donkere en gevaarlijke plekken opzoeken, letterlijk en figuurlijk. Toch is het ook een hoopvolle voorstelling. Want, er staat altijd iemand klaar om er te zijn voor deze jongeren." 

Caroline Vrijens, Vlaams kinderrechtencommissaris